Łysienie plackowate – alopecia areata należy do grupy niebliznowaciejących postaci łysienia. Jest to choroba autoimmunologiczna, tzn. taka, której układ odpornościowy człowieka atakuje własne tkanki. Ogniska łysienia plackowatego to okrągłe, łyse miejsca, które tworzą się niekiedy w ciągu 24 godzin. Lekarze nie są w stanie określić dokładnie przyczyny powstawania łysienia plackowatego. Natomiast są pewne czynniki, które mogą mieć wpływ na pojawienie się tej dolegliwości:

• • przewlekły stres psychiczny,
  • ostre i silne przeżycia (strata kogoś bliskiego, wypadek komunikacyjny),
  • infekcje wirusowe i bakteryjne,
  • duże zmiany w gospodarce hormonalnej,
  • alergie,
  • działanie toksyn.

Choroba charakteryzuje się nagłym początkiem, a przebieg jest trudny do przewidzenia. Schorzenie dotyczy głównie osób młodych poniżej 25 roku życia, ale zdarzają się również przypadki znacznie późniejszego pojawienia się choroby. Typowy dla tego schorzenia jest nieprzewidywalny przebieg, skłonność do spontanicznego odrostu włosów, z równoczesną możliwością późniejszego nawrotu. Zmiany początkowo lokalizują się w okolicy potylicznej i czołowo-ciemieniowej. Ogniska mają najczęściej regularny kształt, są pozbawione włosów, a skóra pozostaje nie zmieniona.

Rozpoznanie łysienia plackowatego a diagnostyka

Charakterystyczną cechą holistyczną łysienia plackowatego jest naciek limfocytarny wokół korzenia włosa. Włosy przedwcześnie przechodzą z fazy wzrostu do fazy regresji lub powstają włosy dystroficzne. Te zmiany są widoczne przy badaniu mikrokamerą, która przy powiększeniu do około 1000 x daje możliwość zbadania ujścia mieszka włosowego oraz ukrwienia.
Charakterystycznymi cechami trichoscopowymi łysienia plackowatego są regularnie rozmieszczone żółte kropki, włosy wykrzyknikowe, stożkowe, czarne kropki jaki i łamiące się włosy. Obraz trichoscopowy łysienia plackowatego zależy od czasu trwania oraz nasilenia choroby. Oprócz badań trichoscopowych wykonuje się również badania laboratoryjne krwi. Badania te głównie dotyczą parametrów tarczycowych, morfologii oraz układu odpornościowego.

Leczenie łysienia plackowatego

Istotną informacją jest to, że mieszki włosowe nie są trwale niszczone przez proces zapalny, a więc włosy mogą odrastać nawet po kilku latach. W naszej klinice stosujemy różne terapie lecznicze w zależności od stopnia nasilenia, stanu włosów oraz wieku pacjenta. Terapie, które leczą łysienie plackowate to:

• mezoterapia osoczem bogatopłytkowym,
• mezoterapia komórkami macierzystymi pozyskanymi z tłuszczu,
• terapia laserowa,
• zabiegi trychologiczne przy użyciu profesjonalnych preparatów i aparatury ( infuzja tlenowa, fale radiowe, ultradźwięki, lampy LED).

Oprócz terapii w gabinecie pacjent powinien prowadzić również terapię domową. Terapia domowa ma za zadanie stymulować wzrost włosów. To znaczy, że pacjent wykonuje zabiegi masowania, mikro-nakłóć rollerem oraz czesania. Bardzo ważnym elementem terapii jest odpowiednia dieta. Dieta jest przygotowywana indywidualnie przez dietetyka i jest uzależniona od innych chorób, których następstwem jest łysienie plackowate np. tarczycy. Wtedy dieta ma za zadanie wzmocnić tarczycę. W każdym przypadku dieta musi wzmocnić układ odpornościowy.

Kolejnym elementem w terapii leczniczej jest terapia psychologiczna. Terapia jest bardzo ważnym elementem leczniczym z kilku względów. Jak wiadomo, jedną z przyczyn łysienia plackowatego jest stres. A stres może mieć różne podłoże. Dlatego też „badanie” pacjenta przez psychologa może pomóc ustalić przyczynę powstania choroby. Drugim powodem konieczności terapii psychologicznej jest pomoc w akceptacji faktu, że wypadają włosy, powstają placki na skórze głowy, a czasami włosy wypadają całkowicie, w tym również brwi i rzęsy. To właśnie dlatego terapia psychologiczna jest tak istotna. W każdym przypadku leczenie łysienia plackowatego przebiega holistycznie, dla każdego pacjenta terapie planuje się indywidualnie. Ponadto każda terapia obejmuje cały organizm. Dowiedz się więcej o leczeniu choroby bezpośrednio od lekarza trychologa z kliniki Medmix.